Fietsen is voor Simeon geweldig belangrijk: op school fietst hij de
hele school rond en in vakanties gaat hij vaak fietsen met zijn ouders. Simeon kan
zeer goed fietsen en het bepaalt een groot deel van zijn autonomie. Hij kan
vooruit, achteruit, snel, traag, op de weg of binnen. Er is echter één
probleempje dat zijn autonomie en veiligheid belemmert: Simeon kan maar
moeizaam zelfstandig remmen. Dit probleem wordt uiteraard wel erg groot als je
van een brug aan het fietsen bent en moet remmen voor een aanstormende
bromfiets. Mama of papa kunnen dan wel de remmen in zijn plaats dichtknijpen,
maar het is uiteraard ver van ideaal! Een tiental probeersels later zijn we
ervan overtuigd dat dit op een eenvoudige manier kan verholpen worden door: de rembeugel dichterbij te plaatsen en de volledige rem 45° te draaien. Op voorhand had ik als studente
orthopedagogiek stiekem op zo’n oplossing gehoopt…
Fietsen doet iedereen die ook maar een klein beetje mobiel is. Iedereen
die een beetje minder mobiel is dan wat algemeen genomen als norm wordt
beschouwd, heeft een aangepaste fiets: een ligfiets, een driewieler, een
aanhangfiets, je kan het zo gek niet bedenken of het bestaat. Het probleem dat
met D4E1 opgelost moet worden, is dat er ook onder minder mobiele mensen een
norm bestaat waar niet iedereen aan voldoet. Voor Simeon betekent dit dat zijn
fiets perfect is, behalve zijn rem. Hij remt niet zoals de norm bij de minder
mobiele mensen. Dit zou eigenlijk betekenen dat Simeon niet één keer, maar twee
keer gestigmatiseerd wordt. Door deze oplossing gebeurt dit niet: Simeon heeft
een driewieler met een gewone rem die een beetje raar staat omdat Simeon beter
kan sturen met een gewone rem die een beetje raar staat. De uiteindelijke uitwerking van de rem zal er zelfs zeer normaal uitzien en zal er niet echt raar uitzien omdat de oude rem eigenlijk slecht geplaatst was. Via een kleine, amper zichtbare ingreep op de normale rem zullen we de rembeugel dichterbij plaatsen.
Bij het zoeken naar een rem die goed werkt voor Simeon was het leuk
dat we op zoek moesten naar de sterktes van Simeon. Het had geen zin om te
blijven hangen bij een rem die niet ging omdat Simeon te veel afgeleid was of
een rem die niet werkte omdat er niet genoeg kracht werd gegeven. Het had enkel
zin om te kijken dat Simeon plezier had in de rem met de rugleuning of dat hij
perfect kon remmen met een rem dichter bij het stuur. Het was een opdracht die
verplicht te kijken naar wat wel gaat, naar wat wel mogelijk is en dat is heel
fijn om te zien. Er wordt lang stilgestaan bij mogelijkheden, want met
beperkingen zijn we niets. Als dat als orthopedagoge niet fijn is om te horen!
Lieve groetjes,
Cellini.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten